Robert van Raffe (31) is grafisch ontwerper, striptekenaar en dandy. Deze week verschijnt zijn graphic novel Zonder filter.
Door Lars Meijer Fotografie Paul Levitton
Wat maakt jou een dandy?
“Mensen denken bij een dandy aan een excentriek persoon in de stijl van Oscar Wilde. Maar het is meer dan een verkleedpartijtje met een hoge hoed, uitbundig pak en wandelstok. Men moet, zoals Rimbaud zei, absoluut modern zijn. Ik had altijd een grote interesse voor het dandyisme. Toen ik op de kunstacademie zat, besloot ik op een dag een pak aan te trekken. Dat viel op, want de rest kleedde zich alternatiever. Het is eigenlijk een paradox, want een dandy valt niet op. Het is een soort onbewogenheid, iets stoïcijns. Daardoor kom je misschien blasé en verveeld over.”
Wie is jouw grote voorbeeld?
“Oscar Wilde is een hele gave dandy. Het is een interessante figuur, hij heeft het afgekeken van Baudelaire. De Fransen hadden iets decadents en flamboyants aan het dandyisme toegevoegd aan het van oorsprong Britse dandyisme. Ze maakten het duisterder. Oscar Wilde Flirtte ook altijd met de schoonheid van het kwaad. Dat lees je terug in The Picture of Dorian Gray. Die Lord Henry doet de ene witty uitspraak na de andere. Ik ben bij vlagen geestig, denk ik. Ik zeg ook altijd met enige ironie dat ik een dandy ben. Ik heb droge humor, maar in mijn werk ben ik grappiger. Daar kan ik het cultiveren. Maar ik kan aardig oreren hoor, aan tafel of in de kroeg.”
Je boek heet Zonder filter. Ben je een roker?
“Ik ben een gelegenheidsroker. Ik rook blauwe Gauloises, met filter. Het heeft iets arty’s. Het was de sigaret van de existentialisten en van W.F. Hermans. De titel slaat ook op de ongefilterde werkelijkheid. Ik kon met de vormgeving alle kanten op. De cover is vormgegeven als een pakje sigaretten. Ik hoop dat ik daar nog gelazer mee krijg. het is verboden om reclame te maken voor sigaretten.”
MUZIEKTIP: Curtains (1997) – Tindersticks
“Deze plaat luisterde ik veel in de tijd dat mijn boek zich afspeelt. Het is donkere, rokerige muziek. Die sfeer en het melancholische randje spreken me aan. We doen zanger Stuart Staples wel eens na met vrienden. Hij zingt vrij beperkt, en mompelt een beetje. Toch klinken alle nummers anders.
Dit interview verscheen in de Nieuwe Revu nr. 8, 19 t/m 25 februari 2014.