Omdat een of andere eikel heeft verzonnen dat je alleen met een bioscoopkaartje bij de feesten naar binnen mag, heb ik de afgelopen halfuur van mijn leven verneukt aan een Russische zeikfilm over Tarkovsky. En dat terwijl ik al het vermoeden heb dat er niet heel veel tijd meer voor me over is in dit leven. Gelukkig zat er naast me een aantrekkelijk meisje dat halverwege de film met me begon te flirten. Het was alleen jammer dat de man naast haar de hele tijd boos mijn kant op keek. En net toen ik hem op zijn bek wilde slaan zei, ‘Wat moet je met mijn dochter, eikel?’

Zodat ik mijn keel eens goed schraapte en zo duidelijk mogelijk antwoordde, ‘Ik ga haar straks mee naar de wc sleuren en eens een goede beurt geven.’

‘Maar ik ben pas dertien,’ piepte het meisje.

‘Niks mee te maken,’ antwoordde ik. ‘Je hebt het er zelf naar gemaakt!’

En het was nog gelukt ook, als ik niet uit de bioscoopzaal was gegooid tenminste. Omdat ik te luidruchtig was. In de strenge vrouw die mij met haar arm de zaal uit loodste herkende ik nog net de oud-rector van mijn middelbare school. Die werkte als vrijwilligster op het festival.

‘Mevrouw van Dijk,’ zei ik enthousiast. ‘Wat zijn de dingen heerlijk hetzelfde gebleven, hè? Vroeger gooide u me er ook altijd uit.’

Maar ze zag me niet direct in het zwakke licht. Tot ze zich realiseerde dat die stem van de ex-leerling kwam die -op een vrolijke donderdagmiddag ergens in April- in haar gezicht onder had staan spugen, just for the fun of it...

‘Tom van Doorn,’ siste ze. ‘Ik dacht dat we van je verlost zouden zijn.’

‘Hey, dat zei mijn opa ook na de mislukte euthanasie.’

Mevrouw van Dijk is degene die mijn school-carriere in de kiem gesmoord heeft. Behalve dat idiote leesbrillengezicht van haar kan ik me vooral nog herinneren dat ze uit haar bek stonk. En niet zo’n klein beetje ook. Als je uit de klas werd gestuurd en tegenover haar moest gaan zitten in haar kantoor kwam de geur van verrotte eieren, vermengd met die van tenenkaas en schimmel vanzelf je kant op waaien. Dan werd je er net zo lief niet uitgestuurd. Het ergste was het als ze een arm om je schouder legde. Om je te troosten. Dat kutwijf.

__________

Die klote middelbare school! Het is toch verschrikkelijk dat je de beste jaren van je leven tussen de gevangenisbunkers van een klaslokaal doorbrengt? Want bij mij is het daarna echt alleen maar naar beneden gegaan… Het ergste was het als je een uur tegenover de bibliotheekmoeder moest gaan zitten. Om zogenaamd over je zonde na te denken- en ik had verassend veel zonden begaan voor een kind. Die bibliotheekmoeders hadden daar op school ook geen ene reet te doen omdat niemand het in zijn hoofd haalde ooit een boek te lezen. En ik denk dat ze toen gewoon gedacht hebben dat ze die ouwe wijven dan maar als oppas moesten gaan gebruiken.

Tijdens die overblijfuurtjes fantaseerde ik altijd maar een beetje over neuken. Want op mijn vijftiende had ik nog niet zo heel veel briljante gedachten -een stuk of zes in totaal geloof ik, waarvan er vier over seks gingen, 1 over de verzamelde werken van Elvis Presley, en de laatste over het ontstaan van de wereld (later bleek Darwin dat van mij geplagieerd te hebben). Dat kwam waarschijnlijk omdat ik net had leren rukken. Zelf denk ik dat masturbatie het meest waardevolle is dat een mens in zijn leven kan ontdekken. Er zijn mensen die geloven in wereldvrede of reïncarnatie: ik geloof er heilig in dat men alles uit zijn lul moet halen dat er in zit. Daarom pleit ik er ook voor de middelbare scholen per jaar 1 dag te openen, de leraar doet op een banaan voor hoe de penis het beste bevredigd kan worden. En de rest van het jaar moet er dan thuis op worden geoefend. Want geen enkele universiteitsgraad is pragmatischer dan de wetenschap dat je op elk onmogelijk moment van de dag eens ernstige homoseksuele incest met jezelf kan gaan plegen. Zodoende ben ik tussen 17 april en 24 juli van het schooljaar 2001/2002 toch minimaal 136 keer over Sophie -het lekkerste wijf van school- heengegaan. Terwijl ik al die tijd maar 1 keertje ‘hallo’ tegen haar gezegd heb, en toen dacht ik dat het iemand anders was.

In die tijd hield ik een pornocollectie bij waar je nu ook niet warm of koud meer van word. Pielerig uitgeknipte fotootjes uit damescatalogi. Waardoor mijn moeder op een dag aan mij vroeg of ik ook echt van plan was iets uit de Victoria Secret-gids te bestellen… Inmiddels heb ik een gezamenlijke gangbang van travestieten, dwergen en een verdwaald schaap nodig om nog de moeite te nemen überhaupt naar het scherm te kijken als ik porno opzet. Ik denk dat de geschiedenis van mijn pornografie typerend is voor mijn leven. Het enige dat nog hetzelfde is gebleven is dat ik het meestal zelf ben die aan mijn pik zit te rukken. Omdat je aan die wijven echt niks belangrijks over kunt laten…

__________

Buiten regende het nog steeds. Omdat er iemand binnen de organisatie grappig had willen zijn stond er voor Schouwburgplein een rij met Tuc Tuc’s, regelrecht overgevlogen uit India. Op de zijkant hadden ze geschreven, ‘Stap in, Tijger!’

‘Nee!’ schreeuwde ik, tegen niemand in het bijzonder. ‘Ik weiger voor lul te staan in die derde-wereld Fuck Fuck’s van je! Dan blijf ik hier liever in die pleurisregen staan!’ Wat ook zo was, en na een kwartier was ik volledig verzopen en koud. En het was al donker geworden ook.

__________

Ik heb Robert van Raffe ontmoet. Hij ziet eruit als een halve nicht, maar zelf verzekerde ie me dat ie al heel lang een vriendin heeft. Dat is dan blijkbaar wat monogamie met je doet…

We stonden met zijn tweeën aan een tafel in de Schouwburg. Hij liet een paar tekeningen zien die hij van het festival gemaakt heeft. Een zieke geest, dat herken ik gelijk. Want achter dat gladde uiterlijk zit vast een woest monster verscholen. Iemand die het leuk vind katten te martelen, of zo.

Toen ik net was begonnen aan mijn vierde glas Whisky schoof een vriend van hem aan. Ook al zo’n tyfushomo. Hij heette Heiko of Haiko of Haiku of zoiets. (Welke idioot geeft zijn kind nu een naam die hij voor iedereen moet spellen?) Heiko ziet er een beetje uit als een Nazi die op wintersport is geweest. Blonde haren en een gebruind gezicht blakend van gezondheid. Ik mag dat soort mensen niet…

En dus begon ik Robert met een potlood in zijn arm te prikken.

‘Ik waarschuw je, ik heb bruine band Jiujitsu,’ zei Robert geïrriteerd.

‘En ik heb een potlood dat ik in je oog steek als je iets probeert.’

Naast me begon Heiko zich wat ongemakkelijk te voelen.

‘Ik heb toch laatst een goed boek gelezen,’ zei ie om de spanning te breken.

‘Welk?’ vroeg Robert. Hij leek me het soort man dat goed is in het veinzen van interesse. Maar omdat ik dat niet kan zei ik snel, ‘Niemand geeft ene reet om je leeslijstje, Heiko of Seiko of hoe de fuck je ook heet.’

‘Ik heet Heiko.’

‘Nou, wees er maar trots op.’

‘Dat ben ik toevallig ook, want-’ maar hij stopte halverwege omdat ik een ijsklontje dat ik had ingeslikt met een teug whisky tegen zijn voorhoofd spuugde.

Het ijsklontje landde op de tafel en begon onmiddellijk te smelten.

‘Mag ik wat zeggen?’ zei Robert. ‘Want het is interessant dat-’

Ook hem brak ik snel af. ‘Kun je niet gewoon heel even je bek houden? Niemand luistert voor zijn plezier naar een volwassen man die stripjes inkleurt als beroep.’

‘Hij is toevallig wel een groot kunstenaar,’ sputterde Heiko tegen.

‘Vind je dat echt?’ vroeg ik geïnteresseerd.

‘Natuurlijk niet,’ zei ie lachend. ‘Hij is een fucking striptekenaar.’

__________

In de spiegel voor de wc deed ik mijn zonnebril omlaag en werd onmiddellijk verblind door de felle tl-verlichting die er brandde. In het kunstlicht werd elk puistje en rimpeltje nog eens goed geaccentueerd. Alsof er iets voor mijn neus was ontploft. Zwarte wallen waar ooit ogen zaten, een baard die net te lang was om nonchalant te zijn. Over de stereo op de wc klonk Abba. Het was lekker schijten op die kutmuziek. Ik maakte het me gemakkelijk, ging er eens even goed voor zitten. Omdat het wc-papier op was moest ik me wel afvegen met de striptekening die Robert me had laten zien. Hij zal toch nog wel een kopie hebben? dacht ik. Of moet ik hem weer mee nemen? Maar ik had er net met mijn reet een bruine streep over getrokken dus dat leek me niet zo handig.

Toen ik uit mijn hokje kwam stond Heiko in een urinoir te pissen. Hij was blijkbaar zo’n nerveuze teringleier die niet kon zeiken als er iemand achter hem stond, want hij knoopte gelijk zijn broek dicht toen ie me zag.

‘Ik ken jou ergens van,’ zei ie.

‘Oh ja?’

‘Maar ik weet niet meer precies waarvan.’

Toen werd het stil.

Na bijna een hele minuut zei ik, ‘Nou dat was weer een geweldig leuk gesprek, maar ik ga er vandoor.’

Bij het verlaten van de wc’s zag ik nog net hoe ie zijn broek weer open knoopte en verder ging met pissen.